در زمان‌هایی که کمبود فضا زیاد است باید برای اصلاح آن فضا بدست بیاوریم. این حالت با دو مورد قبلی فرق می‌کند. راه‌های زیر برای بدست آوردن فضا وجود دارد:
• کشیدن دندان
• استریپ مینای دندانی
• اکسپنشن در بٌعد افقی
• اکسپنشن در بٌعد طرفی
وقتی کمبود فضا در هر سمت از 4mm بیشتر است باید به کشیدن دندان فکر کنیم و یک درمان کامل ارتودنسی ثابت نیاز دارد.
وقتی آنالیز بولتون بهم خورده و در بیمار کلاسII شاهد اورجت و اوربایت نرمال و مرتب بودن دندان‌های بالا هستیم ولی در قدام پایین کرادینگ زیادی وجود دارد.
می‌توانید به مقدار جزیی انسیزورها را پروترود نمایید یا مولرها را دیستاله کنید. احتمال ریلاپس در هر دو این روش‌ها وجود دارد.
پروترود نمودن انسیزورهای پایین در بیماری که دیپ بایت شدید است، دندان C را زود از دست داده و انسیزورها رترود و دارای کرادینگ هستند، و یا بخاطر مکیدن انگشت رترود شده‌اند تا حدی ثبات دارد ولی هرگز زاویه انسیزورهای پایین به پلن مندیبل را بیشتر از 95 درجه نکنید چون علاوه بر ریلاپس شانس تحلیل آلوئولار پراسس نیز وجود دارد. این کار در بیماری که ارتفاع عمودی صورت زیاد است بخاطر باریک‌تر شدن زائده آلوئولی خطرناک‌تر هم خواهد بود.
پروترود نمودن انسیزورهای بالا معمولاً ثبات بیشتری دارد و اولین انتخاب در درمان کراس بایت‌های دندان‌های قدامی است، ولی زاویه آن‌ها هم به پلن ماگزیلا هرگز بیشتر از 115 درجه نباید بشود.
البته این زوایا متناسب با روابط فکین در بٌعد عمودی و افقی می‌تواند کمی متفاوت باشد و برای اطلاعات بیشتر به مبحث طرح درمان مراجعه نمایید.
دیستاله نمودن مولرهای پایین هم ثبات ندارد و گاهی منجر به نهفتگی مولر دوم یا زیاد شدن ارتفاع عمودی صورت (مخصوصاً در بیمار اپن بایت) و وخیم‌تر شدن اوضاع می‌شود، ولی اگر ارتفاع صورت بیمار کم و دیپ بایت است اینکار می‌تواند مفید باشد. در فک پایین نیاز به lip bumper و در فک بالا نیاز به هدگیر سرویکال دارید.
دیستاله کردن با upright نمودن فرق دارد. در آپرایت شدن زاویه تیپ دندان درست می‌شود و ثبات هم دارد.
دیستاله نمودن مولر بالا در بیمار کلاسII دیپ بایت می‌تواند مفید باشد چون هم رابطه مولری اصلاح می‌شود و هم بایت باز می‌شود. برای این کار از دستگاه‌های دیستاله کننده ثابت یا متحرک استفاده می‌شود.
اگر کراس اسکلتی دو طرفه یا یک طرفه با انحراف مندیبل داشته باشد با اکسپنشن Rapid هم مشکل بیمار حل می‌شود و هم فضای خوبی برای اصلاح کمبود فضا بدست می‌آورید. برای اطلاعات بیشتر به صفحه 218 مراجعه نمایید.
اگر کراس دندانی داشته باشد با پلاک هالی که یک پیچ در مرکز دارد می‌توانید اقدام به درمان کنید یا از براکت‌های سلف لیگیتینگ استفاده نمایید.
کاربرد دیگر اکسپنش در مواردی است که کریدور باکالی بیمار خیلی معلوم است و اکثر دندان‌های خلفی او در زمان خنده مشخص می‌باشند و لبخند زیبایی ندارد.
معمولاً هر یک میلی‌متر اکسپنشن منجر به 0.6mm فضا در کل قوس می‌شود و معادل0.3mm کاهش اورجت است.
در فک پایین اکسپنشن به صورت افزایش عرض بین کانینی ثبات ندارد ولی افزایش عرض بین مولری و پرمولری از ثبات بهتری برخوردار است.