ابداع‌کنندگان MBT عده‌ای از بیمارانی را كه درمان ارتودنسی آن‌ها تمام شده بود و اكلوژن ایده‌آل داشتند و توسط انجمن ارتودنتیست‌های آمریکا (AAO) هم تایید شده بود بررسی كردند. وسط تاج كلینیكی آن‌ها را در روی كست پیدا كردند و دیدند كه مثلاً در پرمولرهای بالا براكت‌ها كمی ژنژیوالی‌تر یا در كانین پایین كمی انسیزالی‌تر از مرکز تاج کلینیکی قرار دارد. این یافته بر خلاف نظر Andnews است كه معتقد بود براكت‌ها در وسط تاج كلینیكی چسبانده شود.
نكته دیگر این است كه در برخی از بیماران دندان‌های سانترال مجاور هم طول برابری ندارند یا بعضی از دندان‌ها رویش كامل ندارند و یا لثه برخی بیماران رشد هیپرپلاستیك دارند
(شکل 100-1). در ضمن، دندان‌های باکالی کوتاه‌تر و پالاتالی بلندتر دیده می‌شوند. شاید هم لبه دندانی شکسته شده باشد و طول دقیق آن معلوم نباشد (شکل 101-1). پس پیشنهاد MBT استفاده از گیج است.
شکل 100-1: لثه یک سمت رشد هیپرپلاستیک دارد، لذا طول تاج کلینیکی دو طرف به یک اندازه نیست.
شکل 101-1: قراردادن براکت در وسط تاج دندانی که شکسته است باعث اکستروژن می‌شود.