سیم‌ها در ارتودنسی به دو صورت هستند یا خاصیت فنریت دارند و بعد از درگیر شدن با براکت باعث حرکت آن می‌شوند یا خاصیت فنریت ندارند و برای کاربردهای دیگر مانند بستن براکت به سیم اصلی (ligate کردن) به‌کار می‌رود.
در ارتودنسی ثابت به سه طریق به دندان اعمال نیرو می‌شود: وایر، فنر و الاستیک. وایر علاوه بر اعمال نیرو به دندان جهت حرکت دندان را هم مشخص می‌کند.
این سیم‌ها در قدیم به صورت طولی فروخته می‌شد و دندانپزشک قطعه‌ای از آن را قطع می‌کرد و متناسب با فرم قوس فکی انحنا می‌داد و درون براکت‌ها می‌گذاشت. در حال حاضر به صورت بسته‌های ده تایی که خودشان فرم قوس فکی (Arch) دارند در بازار ارائه می‌شوند، لذا به آن‌ها آرچ وایر می‌گویند.
میزان انعطاف‌پذیری آرچ وایرها به عوامل مختلفی بستگی دارد.
: هرچه طول سیم بیشتر باشد انعطاف پذیری آن بیشتر می‌شود.
: سیم‌هایی با قطر کمتر انعطاف‌پذیری بیشتری دارند.
: سیم‌هایی با مقطع گرد انعطاف پذیری بیشتری نسبت به مربعی یا مستطیلی دارند.
: سیم‌های نیکل تیتانیوم انعطاف پذیری بیشتری نسبت به سیم‌های استیل دارند.
به همین دلایل در قدیم که سیم‌های NiTi نبود از سیم‌های استیل با قطر کم و طول زیاد استفاده می‌کردند تا انعطاف پذیری آن بیشتر شود (شکل 115-1).
شکل 115-1: انواع خم در ارتودنسی قدیم جهت افزایش طول وایر