3)
- کاربرد دیگر سیم لیگاچور برای درست کردن tieback فعال و غیر فعال است.
در زمان گذاشتن سیم 0.019x0.025 استیل باز احتمال پروترود شدن دندان‌های قدامی برای رسیدن به tip صحیح‌تر وجود دارد (شکل 139-1) به همین دلیل بایستی سر سیم‌های برنجی متصل به آرچوایر را به سمت مزیال خم کنیم. بعد از جاگذاری سیم 0.019x0.025 و گذاشتن oring روی تمام براکت‌ها، قطعه‌ای از سیم لیگاچور را جدا کرده و از هوک تیوب 6 تا هوک آرچوایر می‌‌آوریم و محکم می‌کنیم، به این کار passive tieback می‌گوئیم (شکل 140-1). با این کار مانع پروترود شدن دندان‌های قدامی (هم انسیزورها و هم کانین‌ها) می‌شوید (شکل 141-1).
چون فاصله سگمنت خلفی و قدامی ثابت می‌ماند، لذا تاج دندان‌های قدامی برای رسیدن به tip صحیح نمی‌تواند مزیاله بشود و در قوس بزرگ‌تر قرار بگیرد اما ریشه‌ها می‌توانند به سمت دیستال بروند تا Tip اصلاح بشود
شکل 139-1: قراردادن سیم ضخیم باعث رسیدن به Tip صحیح‌تر و لذا پروترود شدن بیشتر تاج قدامی‌ها می‌شود.
شکل 140-1: ثابت نگه داشتن فاصله سگمنت خلفی و قدامی با سیم لیگاچور را passive tieback می‌گویند.
شکل 141-1: passive tieback مانع پروترود شدن سگمنت قدامی می‌شود تا به Tip صحیح خود برسند، اما ریشه‌ها می‌توانند به سمت دیستال بروند.
بعد از گذشت 6-4 هفته آن را بریده و دور می‌اندازیم. در آن زمان اگر رابطه مولری به نحوی بود که حرکت مزیالی مولرها و حرکت خلفی قدامی‌ها هم‌زمان قابل قبول بود می‌توانیم از active tieback استفاده کنیم
(شکل 142-1 و 143-1). برای این کار قطعه‌ای از سیم لیگاچور را بریده و از درون یک oring مارک‌دار رد می‌کنیم. حال oring را به هوک 6 انداخته و دو سر سیم لیگاچور را دور هوک آرچوایر می‌گذاریم، می‌کشیم و محکم می‌کنیم تا oring دو برابر قطر خودش بزرگ شود. طی یک ماه آینده oring می‌خواهد به سایز اولیه خود برگردد لذا قسمت خلفی و قدامی به هم نزدیک می‌شوند و فضا بسته می‌گردد.
برای tieback فعال و غیر فعال بهتر است که یک سر سیم لیگاچور را از زیر آرچوایر رد کنید تا هم از لثه دور شود و هم استحکام بیشتری پیدا کند.
شکل 142-1: یک راه برای انجام active tieback این است که از یک oring روی هوک خلفی استفاده می‌کنیم.
شکل 143-1: اورینگ کشیده شده می‌خواهد به حالت اولیه خود برگردد و سگمنت خلفی و قدامی را تقریباً به یک نسبت به هم نزدیک می‌کند.
بهتر است به جای active tieback با اورینگ از یک قطعه فنر بسته نی‌تی بین این دو هوک استفاده کنید (فک بالا در شکل 144-1).
شکل 144-1: Active Tieback در فک پایین و فنر بسته در فک بالا.
4)
- کاربرد دیگر سیم لیگاچور اسپلینت دندان‌ها به یکدیگر است تا در زمانی که فضائی را بسته‌ایم یا باز کرده‌ایم بتوانیم حفظ کنیم (شکل 145-1). به این عمل Figure ∞ هم می‌گویند.
شکل 145-1: اسپلینت کردن (Figure ∞) دندان‌ها به هم به کمک سیم لیگاچور.
5)
- کاربرد دیگر سیم لیگاچور درگیر کردن غیرمستقیم کانین‌های خارج از قوس به آرچوایر است. اگر سیم را مستقیم از براکت پرمولر به کانین خارج قوس و بعد به لترال درگیر کنید همانطور که کانین سریع اکسترود و به قوس نزدیک می‌شود باعث اینترود شدن دندان‌های مجاور خود نیز می‌شود که علاوه بر طولانی کردن درمان احتمال تحلیل ریشه دندان‌ها را نیز بیشتر می‌کند (شکل 146-1).
شکل 146-1: آهسته درون قوس آوردن کانین خارج قوس به کمک سیم لیگاچور تا مانع به‌هم ریختن پلن اکلوزال شود.
6)
- کاربرد دیگر سیم لیگاچور برای درست کردن هوک است که البته به صورت پیش‌ساخته و بنام سیم کوبایاشی (Kobayashi) نیز وجود دارد (شکل 147-1).
شکل 147-1: سیم کوبایاشی جهت ساخت هوک روی براکت‌های بدون هوک
داشتن هوک روی براکت باعث گیر غذایی بیشتر می‌شود و احتمال پوسیدگی مینای سطح لبیال را زیاد می‌کند.
برای حفظ بهداشت و آسایش بیمار بهتر است از براکت‌های بدون هوک استفاده شود. کاربرد هوک در MBT فقط در دو هفته آخر درمان است آن هم برای براکت پرمولر پائین عده کمی از بیماران. اگر نیاز به هوک داشتید و براکت شما بدون هوک بود می‌توانید از فرم خاصی از سیم لیگاچور به نام سیم کوبایاشی استفاده کنید. شما با سیم کوبایاشی وایر لیگاچور می‌کنید به نحوی که هوک آن در قسمت ژنژیوال قرار گیرد (شکل 148-1). قطر 0.012 این سیم بهتر است. حال به صورت مثلثی بین هوک‌های دو قوس الاستیک می‌گذارید تا دندان‌های بالا و پائین به حداکثر تماس برسند (شکل 149-1).
شکل 148-1: ساخت هوک روی براکت کانین پائین به کمک سیم کوبایاشی
شکل 149-1: در انتهای درمان شاید نیاز به الاستیک بین فکی داشته باشید تا دندان‌ها به حداکثر تماس برسند.