شش کلید Andrews
آقای Andrews 120 فرد نرمال با شرایط زیر را انتخاب نمود:
• هرگز ارتودنسی نشده بودند،
• دندان آن‌ها بسیار مرتب و خوب بودند،
• اکلوژن آن‌ها به نظر همه صحیح بود،
• و درمان ارتودنسی برای آن‌ها سودی نداشت.
بر روی آن‌ها مطالعه‌ای انجام داد و نتایج یک اکلوژن ایده‌آل را به صورت شش کلید زیر بیان نمود:
1) رابطه کلاسI مولری
2) Tip صحیح دندان‌ها
3) تورک صحیح دندان‌ها
4) نداشتن چرخش در دندان‌ها
5) نداشتن فاصله بین دندان‌ها
6) کرو اسپی ملایم یا صاف
: رابطه مولری (شکل 12-2). کاسپ مزیو باکال 6 بالا با شیار باکالی 6 پایین و شیب دیستالی کاسپ دیستوباکال 6 بالا با شیب مزیالی کاسپ مزیوباکال 7 پایین در تماس باشد. بدین صورت پرمولرها رابطه کاسپ به امبراژور پیدا می‌کنند که همان حد دیستالی است.
البته بخاطر حذف گیر غذایی در انتهای درمان و به توصیه آقای McNamara براکت پرمولرهای بالا را قدری مزیالی‌تر می‌چسبانند تا درون دیستال فوسای پرمولرهای پایین قرار گیرند.
شکل 12-2: رابطه کلاسI مولری
: Tip صحیح دندان‌ها. تاج تمام دندان‌ها باید دارای یک زاویه مزیودیستالی صحیح باشد.
: تورک صحیح دندان‌ها. تمام دندان‌ها زاویه باکولینگوالی صحیح داشته باشند. در قوس بالا از دندان کانین به عقب، دندان‌ها یک تمایل باکالی ریشه پیدا می‌کنند (تورک منفی دندان‌ها) و در قوس پایین تمام دندان‌ها تمایل باکالی ریشه دارند.
: دندان‌ها بدون چرخش باشند (شکل 13-2).
: بین دندان‌ها هیچ فاصله‌ای نباشد (شکل 13-2).
: کرواسپی بسیار ملایم یا صاف باشد (شکل 14-2).
البته بعدها آقای Bennett و McLaughlin یک کلید هفتم هم اضافه کردند که تناسب بین سایز دندانهای بالا و پایین (همان آنالیز بولتون) است.
شکل 13-2: دندان‌ها بدون چرخش باشند و بین آن‌ها فاصله نباشد.
شکل 14-2: کرو اسپی ملایم یا صاف
در دهه 1950 آقای Bolton رابطه سایز دندانهای بالا و پائین را متوجه شد و بیان کرد که باید تناسبی بین آن‌ها باشد تا وقتی کانین‌های بالا و پایین در حالت کلاسI قرار می‌گیرند (کانین بالا پشت کانین پایین) یک اورجت نرمال داشته باشیم. در بعضی از بیماران لترال‌های بالا کوچک است و در انتهای درمان دندانهای بالا در قوس کوچکتری قرار می‌گیرند و اورجت از بین می‌رود و یا بعضی مواقع قدامی‌های پایین بزرگتر هستند و در قوس بزرگتری قرار می‌گیرند و اورجت صفر می‌شود (شکل 15-2). باید این تناسب بین سایز دندانهای بالا و پایین برقرار باشد تا اورجت در انتهای درمان (وقتی اکلوژن حد دیستالی شد) نرمال باشد (شکل 16-2).
در نمونه‌های انتخابی آقای Andrews این تناسب وجود داشت اما در جامعه این مشکل وجود دارد که در قسمت دیگری به آن اشاره خواهیم کرد.
وقتی این هفت کلید برقرار بشود یک اکلوژن استاتیک ایده‌آل داریم. منظور از اکلوژن استاتیک همان بسته شدن دندان‌ها و یا روی هم قرار دادن کست‌ها می‌باشد. البته اگر در بعضی بیماران مقداری از این هفت کلید برقرار نباشد (در حد کم) اکلوژن استاتیک ایده‌آل نخواهد شد ولی از دید بیمار شاید قابل قبول باشد. پس کلاً اکلوژن استاتیک دو نوع است: ایده‌آل و قابل قبول.
شکل 15-2: کوچکی قدامی‌های بالا یا بزرگی قدامی‌های پایین منجر به صفر شدن اورجت می‌شود.
شکل 16-2: وقتی سایز قدامی‌های بالا و پایین متناسب باشد اورجت نرمال در انتهای درمان خواهید داشت.